Olga Rudnicka "Czy ten rudy kot to pies?"

Autor: Olga Rudnicka
Tytuł: "Czy ten rudy kot to pies?"
Wydawca: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2009
Liczba stron: 232
Ocena: 5+/6

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Rudnickiej i od razu mogę stwierdzić, że skradła mi serce i trafiła na listę moich ulubionych autorów.

„Czy ten rudy kot to pies?”, jest kontynuacją „Martwego jeziora”, ale o tym dowiedziałam się dopiero po zakończeniu lektury :) Pomimo tego, że nie czytałam pierwszej części, nie miałam najmniejszych problemów ze zrozumieniem, kto jest kim i zorientowaniem się w całej sytuacji.

Główną bohaterką jest Ulka, roztrzepana, zwariowana, spontaniczna i co chwilę pakująca się w kłopoty młoda dziewczyna, o gołębim sercu.

Ula wplątała się w romans z żonatym szefem. Chociaż o tym, że mężczyzna  nie jest stanu wolnego, dowiedziała się wtedy, kiedy sprawa wyszła na jaw, a zdradzona małżonka zażądała zwolnienia dziewczyny z pracy.

I tak też się stało.

Urażona duma dziewczyny podsuwa jej pomysł wyjazdu do Irlandii. Cel podróży: zapomnieć przykre wydarzenia i wyleczyć złamane serce. Ponieważ jednak Ulka nie byłaby sobą, gdyby nie wpakowała się w kolejne tarapaty, wyprawa do Irlandii kończy się w Wielkowie, małej wsi pod Wrocławiem. A jak to zwykle w takich zamkniętych społecznościach bywa, nowa osoba staje się atrakcją i głównym tematem rozmów wszystkich mieszkańców. Dodatkowo dziewczyna zostaje wzięta za poszukiwaną listem gończym oszustkę, a następnie zatrzymuje się w domu, którego właściciel podejrzewany jest o zakopanie zwłok w ogródku.

Wątkiem drugoplanowym jest postać Beaty (najbliższej przyjaciółki Uli), która poszukuje swojej rodziny, a dodatkowo związana jest z bratem naszej głównej bohaterki – Jackiem.

Uwielbiam książki, które wzbudzają we mnie pozytywne emocje i ten moment, kiedy wybucham śmiechem niezależnie od miejsca, w którym się znajduję. Olga Rudnicka ma cudowne poczucie humoru i dostarczyła mi tych wszystkich wrażeń, których oczekuję od lekkich powieści. Bardzo odpowiada mi jej sposób pisania i stworzone przez nią postacie. Przypomina mi troszkę Joannę Chmielewską, którą również bardzo lubię i cenię.

Jest to powieść na jeden dzień, a może nawet jeden wieczór. Autorka zawarła w książce to, co może przyciągać: intrygi, tajemnice sprzed lat, humor i wątek kryminalno – miłosny.

A to, że niektóre sytuacje były wręcz nieprawdopodobne? Cóż… chyba po to są książki, aby oderwać się od otaczającej nas rzeczywistości, poddać się i zatracić w opisanej historii.

Niecierpliwie czekam na moment, kiedy sięgnę po kolejną powieść pióra tej autorki.