Elizabeth Haran "Szept wiatru"

Autor: Elizabeth Haran
Tytuł: "Szept wiatru" 

Tytuł oryginału: „Island of Whispering Winds"  

Wydawca: Akurat
Data wydania: 18 czerwca 2014
Liczba stron: 576
Ocena: 5+/6

Po ponad tygodniowym pobycie w pięknych okolicznościach przyrody południowych Włoch - wróciłam J 

Opalona, wypoczęta i pełna energii, a do tego z jeszcze większym apetytem na kolejne lektury. Za chwilę zaczynam nadrabiać zaległości i odwiedzać Wasze blogi. Bardzo jestem ciekawa, co mnie ominęło i ile ciekawych tytułów polecacie.  

Na urlop zabrałam ze sobą „Szept wiatru”, chociaż przyznaję, że raczej rzadko sięgam po powieści, których akcja rozgrywa się w XIX wieku. Wolę czytać książki z fabułą osadzoną w czasach współczesnych. Jednak ta historia zainteresowała mnie na tyle, że postanowiłam zaryzykować. Jaki jest tego efekt? Zobaczcie sami.

Jest rok 1845. Amelia Divine to bogata i kapryśna dziewiętnastolatka, która do tej pory nie musiała troszczyć się o swoje życie. Wszystko zmienia się, kiedy w wypadku giną jej rodzice i brat. Dziewczyna wraz ze swoją służącą Lucy podróżuje statkiem w kierunku Wyspy Kangura, gdzie czekają na nią opiekunowie gotowi stworzyć pannie Divine nowy dom.

Tym samym parowcem o wdzięcznej nazwie „Gazela” podróżuje Sarah Jones, która z kolei urodziła się w ubogiej rodzinie, przez co nigdy nie miała łatwego życia. Od wczesnych lat dziewczyna podejmuje pracę służącej, aby pomóc finansowo swojej rodzinie. Jednak rozpuszczone córki pracodawcy Sary niesłusznie oskarżają ją o kradzież, skutkiem czego jest wyrok skazujący dziewczynę na siedem lat więzienia. Po pięciu latach spędzonych za kratami, ostatnie dwadzieścia cztery miesiące kary Sarah ma odpracować na oddalonej od cywilizacji farmie wdowca Evana Finnlaya, który potrzebuje pomocy w obowiązkach domowych i opiece nad szóstką dzieci.

Już od pierwszych stron akcja powieści toczy się bardzo szybko. Statek, który zmierza w kierunku Australii zderza się z rafą koralową i zaczyna tonąć. Nie dla wszystkich wystarczy szalup ratunkowych. Tak naprawdę tylko nieliczni pasażerowie feralnego rejsu mają szansę na ucieczkę z coraz bardziej zanurzającego się parowca. Ostatecznie katastrofę „Gazeli” przeżyły tylko dwie osoby – Amelia i Sarah. Podczas próby wydobycia obu kobiet z wody przez miejscowego latarnika Gabriela Donnelly’ego – Amelia doznaje urazu głowy, co powoduje utratę pamięci. Sytuację tę wykorzystuje Sarah, która na pytanie o tożsamość, podaje się za pannę Divine. Myśl o dostatnim życiu jest na tyle kusząca, że kobieta nie ma żadnych skrupułów skazując Amelię na dwa lata ciężkiej pracy. Ta zamiana daje nieoczekiwane rezultaty.

Jak poradzą sobie obie dziewczyny w nowych dla siebie rolach?  Czy z takiej rotacji może wyniknąć coś dobrego i czy prawda ostatecznie ujrzy światło dzienne?

Początkowo panna Divine niemiłosiernie działała mi na nerwy, z kolei Sarah Jones wydawała się być kobietą pracowitą i niesprawiedliwie doświadczoną przez los. Jednak zamiana tożsamości, spowodowała również odwrócenie pozytywnych i negatywnych odczuć w stosunku do obu bohaterek. Dlatego już po chwili dopingowałam Amelii, a działania, kłamstwa i oszustwa Sary powodowały moje wzburzenie i wstręt do jej postaci.

Elizabeth Haran zaskarbiła sobie moje serce tą powieścią. Mimo dość dużej objętości książki - ja jej nie czytałam – ja ją dosłownie pochłaniałam. Po odłożeniu lektury na chwilę na bok, cały czas zastanawiałam się, co będzie dalej i czym prędzej wracałam do przekładania kolejnych kart tej historii. Autorka pokazała nam różne oblicza człowieka, te dobre i złe strony w zależności od sytuacji w jakiej się znajdziemy. Ukazuje nam również, co tak naprawdę w życiu jest ważne i jakimi wartościami powinniśmy się kierować. W tym przypadku czas, w którym rozgrywała się akcja powieści nie miał żadnego znaczenia, bo pewne wartości są uniwersalne i powinny być wyznacznikiem w życiu każdego z nas. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu: